ΠΡΟΧΩΡΕΙΣΤΕ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ

Σύντροφος; Ούτε για αστείο

Ξεκίνησε την 5η Μαΐου, την ημέρα όπου τρεις αθώοι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στο Κέντρο της Αθήνας. Ηταν το καταλυτικό γεγονός που μας έβγαλε από την ύπνωση που παραμέναμε βυθισμένοι, ακόμα και τους πρώτους μήνες της κρίσης. Ξαφνικά ταυτιστήκαμε. Είδαμε κάποιους που θα μπορούσαν να είναι φίλοι μας ή συνάδελφοι, να θυσιάζονται τόσο άδικα, που δεν γινόταν πια να είμαστε αμέτοχοι. Στην αρχή....

δειλά και ύστερα με μεγαλύτερη τόλμη, μια ομάδα 35άρηδων - 40άρηδων, αρχίσαμε να συναντιόμαστε σε σπίτια και γραφεία για να μιλήσουμε για ό,τι μας πνίγει στη σημερινή Ελλάδα. Οχι ως group therapy ή μανιφέστο ευχών, αλλά ως μια πραγματική απόπειρα επικοινωνίας. Δεν γνωριζόμασταν όλοι από πριν, αυθόρμητα ο ένας έφερνε τον άλλο. Αρχιτέκτονες, γιατροί, δικηγόροι, καλλιτέχνες, πολιτικοί επιστήμονες, δημοσιογράφοι, όλοι μας συνομήλικοι, αφήσαμε πίσω μας τον λήθαργο, την απέχθεια για τις πολιτικές συζητήσεις, τον φόβο της συλλογικότητας και αποφασίσαμε να δούμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Γιατί μέχρι τώρα, ζούσαμε στην περιχαράκωση του Facebook, στο ασφυκτικούς ρυθμούς της εργασίας, στην αγωνία για το αν θα καταφέρουμε να εξαργυρώσουμε τις σπουδές μας με έναν καλό μισθό, αλλά ποτέ στο εδώ και τώρα. Ποτέ στο μαζί. Οι πρώτες συναντήσεις ήταν γεμάτες αμηχανία. Η γενιά μας ήταν πάντα αλλεργική στον συνδικαλισμό και την κομματικοποίηση που είχαμε ζήσει στα πανεπιστήμια. Κανένας μας όμως πια δεν έχει την πολυτέλεια να απέχει από την πολιτική σκέψη και να ελπίζει ότι η σημερινή κυβέρνηση, η αντιπολίτευση ή τα νέα κόμματα μπορεί να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Αντί λοιπόν να καθόμαστε και να υπογραμμίζουμε μετ’ επιτάσεως πόσο ακατάλληλοι είναι οι σημερινοί πολιτικοί για να εκφράσουν τα δικά μας ιδανικά, κάναμε ένα πρώτο βήμα αυτοδιάθεσης. Ας δούμε επιτέλους ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, τι ονειρευόμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε από τη θέση που βρισκόμαστε σήμερα. Τα αιτήματα είναι συγκεκριμένα: κάθαρση, αξιοκρατία, ανάπτυξη, έγνοια για τον δημόσιο χώρο, βελτίωση της εκπαίδευσης και της υγείας. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα διατυπώνουμε. Είναι όμως αλλιώς να τα λες με παραπονεμένο ύφος κρατώντας ένα φρέντο σε μια καφετέρια και αλλιώς να είσαι διατεθειμένος να κάνεις κάτι για να υλοποιηθούν ορισμένες αλλαγές. Είναι πολύ νωρίς για να γνωρίζουμε πώς θα προχωρήσουμε. Η αντιπάθεια στην κομματικοποιήση παραμένει. Σημασία έχει όμως ότι από τα λιμνάζοντα ύδατα των προσωπικών αγωνιών, βγήκαμε στον αφρό και παλεύουμε. Με τόλμη, ιδέες, νέους τρόπους και κυρίως χιούμορ. Ο μόνος όρος για να συμμετέχει κανείς στην ομάδα είναι να μην ξεστομίσει ποτέ την λέξη «σύντροφος». Είναι τόσο καπηλευμένη που θα χρειαστούν δεκαετίες να ξεπλυθεί...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/07/2010_407869