Αναρτήθηκε από Maria Chalkia στις 7:20 μ.μ.
Θα φανώ γραφική αλλά γι αυτόν τον μήνα είχα σχεδιάσει να γράψω ένα άλλο θέμα για το περιοδικό που όλοι αγαπάτε και διαβάζετε. Οι περιστάσεις όμως με έκαναν για ακόμα μία φορά να αλλάξω «ρότα», να κάνω στροφή και να γράψω κάτι διαφορετικό….
Και αυτό γιατί η σημερινή μέρα ήταν πολύ δύσκολη για μένα καθώς αποτελεί «μαύρη επέτειο» και τι εννοώ με αυτό; 3 χρόνια ανεργίας 3 χρόνια υπομονής, επίμονης προσπάθειας, κόπων χωρίς αποτελέσματα.
Σκέφτηκα ότι αυτό το γράμμα θα μπορούσα να το στείλω στον Λαζόπουλο και αν ήμουν τυχερή να το διάβαζε στον αέρα ως ένα ακόμα παράδειγμα αναξιοκρατίας και αδικίας στην Ελληνική κοινωνία. Αλλά όχι… Δεν ήθελα αυτό. Ήθελα να είναι ένα κείμενο διδακτικό που λάβει γνώση ο μεγαλύτερος και θα μάθει όμως κάτι και ο νεότερος.
Με το κείμενο μου αυτό δεν ζητάω κανενός τον οίκτο ούτε και κανενός την λύπηση και προς θεού δεν είναι κάλεσμα για οικονομική ενίσχυση. Αυτή την στιγμή που σας γράφω δεν γράφω με την λογική αλλά σας μιλάω μέσα από την ψυχή μου.
Είμαι πολύ πληγωμένη, απογοητευμένη και το χειρότερο; Απαισιόδοξη για το μέλλον και γι αυτά που θα γίνουν για μας, χωρίς εμάς. Με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές θέλω να θέσω ένα θέμα στους υποψήφιους Δημάρχους και θα σας διηγηθώ μέσα από την προσωπική μου «Οδύσσεια» μια ιστορία «Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και θα θυμούνται οι παλαιότεροι»
………………………………………………………..
Τελείωσα με άριστα το Γενικό Λύκειο Απερίου Καρπάθου και μάλιστα βγήκα πρώτη από τους 32 συμμαθητές μου γεγονός που με έκανε να δικαιούμαι και όλες τις χρηματικές υποτροφίες και επιβραβεύσεις δημοσίων και ιδιωτικών τοπικών φορέων.
Με πανελλαδικές εξετάσεις κατάφερα να εισαχθώ στο ΤΕΙ Αθηνών στο τμήμα Διοίκησης επιχειρήσεων, το οποίο τελείωσα με «λίαν καλώς 7,8» και ένα εξάμηνο νωρίτερα από τον προβλεπόμενο χρόνο φοίτησης.
Μάλιστα η πτυχιακή μου βαθμολογήθηκε από τριμελή εξεταστική επιτροπή με άριστα 9. Ωστόσο, είχα φροντίσει να παρακολουθήσω δεκάδες σεμινάρια και ημερίδες κατά την διάρκεια των σπουδών μου. Έμαθα άριστα Αγγλικά και υπολογιστές σε επίπεδο που μπορώ να διδάξω. Και όλα αυτά μέχρι το 2004.
Και γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Φυσικά όχι για να καυχηθώ αλλά θα καταλάβετε στην συνέχεια.
Το 2004 λοιπόν αποφάσισα να επιστρέψω στο νησί μου έχοντας στην κατοχή μου όλα τα εφόδια που με τόσο κόπο είχα αποκτήσει και που πίστευα ότι θα μου ήταν χρήσιμα για να βρω μια αξιοπρεπή δουλειά…
Η πραγματικότητα όμως δεν ήταν έτσι όπως την φανταζόμουν. Δεν υπήρχε δουλειά ούτε για δείγμα όλες οι θέσεις ήταν κατειλημμένες. Μετά από 1 χρόνο υπομονής βγήκε μια προκήρυξη όπου ζητούσαν 2 άτομα για να στελεχώσουν μια δημόσια υπηρεσία. Η πρώτη στην γραμματεία του διευθυντή της δημόσιας υπηρεσίας και η δεύτερη σαν χειρίστρια υπολογιστή στην ίδια υπηρεσία. Θεώρησα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνω τα χαρτιά μου όπως και τα έκανα.
Πέρασα από τεστ χρονομετρούμενο για να βεβαιωθεί η τριμελής επιτροπή ότι πράγματι γνωρίζω υπολογιστή!!! Κατέθεσα και το πτυχίο μου και με την απειλή ότι αν δεν έχω καταθέσει το απολυτήριο μου θα με απέρριπταν άμεσα, πέρασα τελικά και αυτήν την δοκιμασία και κατάφερα να βγω δεύτερη και καταϊδρωμένη πίσω από την κυρία που δεν γνώριζε αγγλικά δεν γνώριζε υπολογιστές αλλά ω! Του θαύματος είχε πολύχρονη προϋπηρεσία σαν ταμίας σε… Super Market!!!! Περιττό να λεχθεί ότι για την εν λόγω κυρία η «συνέντευξη» ήταν κάλεσμα για κοινωνική συνομιλία…. Όπως έμαθα αργότερα…
Ήθελα να πιστεύω ότι λειτουργούσε η αξιοκρατία αν και κάτι δεν μου πήγαινε καλά…. Δεν μίλησα δεν έκανα κανένα παράπονο δεν είπα λέξη και πήρα την δεύτερη θέση νιώθοντας μάλιστα και τυχερή που έχω μια δουλειά.
Η δουλειά για την οποία σας μιλάω ήταν σύμβαση έργου ενός έτους. Δεν δικαιούμασταν δώρα, δεν δικαιούμασταν άδειες και πληρωνόμασταν με αποδείξεις παροχής υπηρεσιών πράγμα που σημαίνει ότι με την λήξη της σύμβασης μας δεν δικαιούμασταν το επίδομα ανεργίας.
Ο χρόνος πέρασε γρήγορα και όλοι είχαμε την αγωνία αν θα ανανεωθούν οι συμβάσεις μας. Μαντέψτε ποια σύμβαση ανανεώθηκε…..!!! Πάντως όχι η δική μου. Απογοητευμένη από αυτήν την εξέλιξη και αφού περίμενα ήδη 4 μήνες μήπως και ανανεωθεί και η δική μου σύμβαση, αποφάσισα να φύγω και να επιστρέψω στην Αθήνα μήπως σταθώ εδώ πιο τυχερή.
Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι μετά από συνολικά 6 μήνες και αφού είχα φύγει από το νησί με ενημέρωσαν ότι η σύμβαση μου έχει ανανεωθεί. Φυσικά ήταν αδύνατον να επιστρέψω…
Φυσικά, η αντικαταστάτρια μου είχε βρεθεί εν μία νυχτί…. Μια κυρία η οποία μετά κόπων και βασάνων πήρε το απολυτήρια της στα 30 χρόνια της από το τεχνικό λύκειο Πηγαδίων, φυσικά χωρίς να γνωρίζει Αγγλικά και χωρίς να γνωρίζει υπολογιστές. Και το κερασάκι στην τούρτα; Από εκείνη την ημερομηνία και για τα επόμενα 3 χρόνια ανανεώνονται συνεχώς οι συμβάσεις τους έως και σήμερα που σας γράφω.
Το πιο ωραίο όμως το έλαβα προχθές!!! Είμαι κατηγορούμενη σε μια δίκη για πλαστογράφηση εγγράφων την περίοδο που ήμουν υπάλληλος. Αν είναι ποτέ δυνατόν να έχω εγώ σχέση με αυτό…. Και όμως πρέπει τώρα να κάνω έξοδα για δικηγόρους και έξοδα για μετακίνηση πάνω από 1000 ευρώ για να είμαι στην δίκη χωρίς κάν να φταίω και χωρίς να έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται….
Δεν θέλω να συνεχίσω την ιστορία γιατί ο σκοπός μου δεν είναι να κάνω καμία καταγγελία ούτε και να εκθέσω τις εν λόγω κυρίες. Απλά θέλω να σας δείξω την κατάφορη αδικία και αναξιοκρατία που επικρατεί στο νησί μας. Είμαι σίγουρη ότι ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν σε κάθε δημόσια υπηρεσία.
3 χρόνια στην Αθήνα έχω κάνει την πωλήτρια, την τηλεφωνήτρια, την προωθήτρια και έχω κάνει εν τω μεταξύ και ένα μεταπτυχιακό, νομίζοντας ότι έτσι θα είχα καλύτερη τύχη. Αλλά όχι… Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα στον ιδιωτικό τομέα εάν δεν έχεις και εκεί –δυστυχώς- κάποιον γνωστό. Την μία ζητάνε προϋπηρεσία, την άλλη δεν πληρώνουν και άλλοτε δεν ασφαλίζουν. Τώρα μας έπιασε και η κρίση….!!!
Όπως σας έγραψα και στην αρχή «γιορτάζω» 3 χρόνια ανεργίας. Δεν παραπονιέμαι γιατί έχω μάθει να κάνω τον πόνο και την οργή δημιουργία και θετική ενέργεια. Ξέρω ότι θα βρω κάτι καλό αργά ή γρήγορα. Αλλά εμένα με τρώει η απορία… Ήθελα να ήξερα πως αισθάνονται αυτά τα παιδιά που δεν προσπάθησαν ποτέ για κάτι καλύτερο που βρήκαν αυτήν την μικρή «τρύπα» και χώθηκαν.
Αυτές οι ώρες της ατελείωτες ανίας στο γραφείο πως τις περνάνε;; Αισθάνονται υπερήφανοι που κάθονται σε μία θέση που δεν αξίζουν; Έχοντας την κλέψει την ίδια ώρα από κάποιον αντικειμενικά καλύτερο τους;; Αυτό το κόμπλεξ κατωτερότητας κρύβεται πίσω από την μάσκα της εκάστοτε δημόσιας υπηρεσίας που υπηρετούν; Δεν αισθάνονται τύψεις έστω ένοχές; Ή μήπως οι «άγιοι» πατέρες του τόπου μας έχουν φροντίσει να τις εξαλείψουν και αυτές;
Πάγιες αρχές μου είναι η δικαιοσύνη και αξιοκρατία σε όλους τους τομείς. Αυτό που με λυπεί είναι ότι δεν εφαρμόζονται. Φυσικά και δεν ανακάλυψα τώρα το «αβγό του Κολόμπου» αλλά δεν παύω να ελπίζω. Όμως μέχρι πότε; Είμαι 30 χρονών με 2 πτυχία και με 0 ένσημα!!!
Ως πότε;
Έφυγα από την Κάρπαθο για να βρω μια καλύτερη τύχη και τώρα αυτό που έχω καταλάβει ότι θα πρέπει να φύγω και από την Ελλάδα. Κάθε μέρα βλέπω τους κόπους, τις προσπάθειες και τα έξοδα που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια να πηγαίνουν χαμένα. Τα όνειρα οι αγωνίες οι προσδοκίες μου να θάβονται όλο και πιο βαθιά και κάθε μέρα να κάνω και άλλη μία υποχώρηση. Να σας χαρίζω ακόμα μία φιλοδοξία στο βωμό της επιβίωσης. Ο θάνατος σου, η ζωή μου!!! Εκεί έχουμε φτάσει…
Ως πότε;;
Σύνδεσμοι σε αυτήν την ανάρτηση
0 σχόλια
Ετικέτες αδικια, αναξιοκρατία, ανεργία, δημόσια υπηρεσία, νεολαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου