ΕΝΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΩΝΕΙ ΣΤΑ ΑΛΛΑ 299 ΠΟΥΛΗΜΕΝΑ ΛΑΜΟΓΙΑ

ΤΟΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ ΣΤΟ ΑΛΤΕΡ

Πέμπτη, 12 Ιανουαρίου 2012

Το παιχνίδι είναι στημένο… Πως και γιατί η παρέα του ΓΑΠ μας έφτασαν στην πτώχευση

Η πρεμούρα των Αμερικανών να ρίξουν πάση θυσία των Κώστα Καραμανλή στήνοντας ανύπαρκτα σκάνδαλα που θα έχουν τον ελληνικό λαό διχασμένο ακόμα και τώρα, ώστε αυτοί ανενόχλητοι να ανεβάσουν τον δικό τους Γιωργάκη να φέρει εις πέρας την αποστολή του έρχεται να δέσει με όλη την εικόνα των μετέπειτα ενεργειών της Κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός, με την πιο σύντομη αλλά και καταστροφική θητεία για την Ελλάδα, είναι ο Γεώργιος Αν. Παπανδρέου, θα γράψει η Ιστορία.


 Τα 9 σκόπιμα λάθη της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (που μάλιστα δεν θα λογοδοτήσει κανένας στην δικαιοσύνη για αυτά) που καταδίκασαν την χώρα σε Πτώχευση έχουν ως εξής ….
1ο ) Ο Πρωθυπουργός ορίζει “Τσάρο” της οικονομίας τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου χωρίς να του βάλει ούτε καν υφυπουργούς και χωρίς ένα ισχυρό επιτελείο.
2ο) Σε ένα τόσο κρίσιμο ιστορικά σημείο της χώρας όταν οι Τραπεζίτες, οι επιχειρηματίες αλλά και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων ήθελαν να μιλήσουν με τον Υπουργό, αυτός δεν δεχόταν κανέναν. Είναι προφανές πως όταν εν μέσο τέτοιας κρίσης δεν θέλεις να ακούσεις κανέναν δικό σου έχεις πάρει γραμμή για να επιτελέσεις ένα συγκεκριμένο έργο.
3ο) Θέλοντας να μιμηθεί τον προκάτοχο του (Αλογοσκούφη) ξεκίνησε την θητεία του, στο Υπουργείο με μια “Απογραφή”, καταφέρνοντας να διογκώσει το χρέος (εσκεμμένα κατά τις καταγγελίες της Ζωής Γεωργαντά μέλος της ΕΛΣΤΑΤ) το μόνο που κατάφερε με αυτή την απογραφή ήταν να διογκώσει ανεξέλεγκτα το χρέος και πλήξει την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Γιατί θέλησε να το κάνει αυτό ? α) Για να αποδείξει στον ελληνικό λαό ότι η κυβέρνηση της ΝΔ δεν τα πήγε καλά και αλλοίωσε τα δημοσιονομικά στοιχεία που έδινε στους Ευρωπαίους. β) Αν παρουσίαζε δήθεν υψηλό έλλειμμα το οποίο θα παραλάμβανε ο ίδιος, θα ήταν πολύ εύκολο να το μειώσει και με αυτό τον τρόπο θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων.
4ο) Λάθος εκτίμηση των πακέτων μέτρων που ανακοίνωνε κάθε τρίμηνο σχεδόν με αποτέλεσμα να οδηγήσει την χώρα σε βαθιά ύφεση, την αγορά σε κάθετη πτώση με λογική συνέπεια την μείωση των φορολογικών εσόδων την ώρα που οι δαπάνες έμεναν οι ίδιες και την ψαλίδα εσόδων, εξόδων να ανοίγει αντί να μικραίνει.
5ο) Οι συνεχόμενες δηλώσεις για την οικονομική κατάσταση της χώρας, έσπερναν τον πανικό στους καταθέτες (μεγάλους, μικρούς) με αποτέλεσμα να σηκώνουν τα χρήματα τους από τις τράπεζες, ακόμα και με τις σακούλες, και, είτε να τα στέλνουν στο εξωτερικό είτε, να τα βάζουν σε θυρίδες, πλήττοντας ανεπανόρθωτα το Τραπεζικό σύστημα της χώρας.
6ο) Όταν τον Ιανουάριο του 2011, προ Μνημονίου δηλαδή και γνωρίζοντας επισήμως την κατάσταση της οικονομίας, βγήκε στις αγορές να δανειστεί 5 δις ευρώ για τις τρέχουσες ανάγκες, οι αγορές του προσέφεραν 25 δις και εκείνος πήρε μόνο τα 8 με το σπρεντ να είναι τότε στις 250 μονάδες ! Γιατί το έκανε αυτό ? Αν είχε πάρει έστω τα 20 δις τότε θα ήταν ίδια η εξέλιξη ?  η μετά από λίγους μήνες δεν θα χρειαζόταν να μπούμε στο Μνημόνιο ? και τα σπρεντ να εκτιναχθούν πάνω από 1.200 και 1.500 μονάδες.
7ο) Αντί να προσπαθήσει από την αρχή να πετύχει καλύτερους όρους δανεισμού και μεγαλύτερη διάρκεια αποπληρωμής των δανείων, δεσμευόταν με όρους που από την αρχή γνώριζε πως δεν θα μπορούσε να τηρήσει.
8ο) Έκρυβε το πραγματικό πρόβλημα από την κοινωνία και τους εταίρους μας, δημιουργώντας μια αίσθηση αισιοδοξίας που δημιουργούσε προσδοκίες οι οποίες τελικά δεν επαληθευόταν, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει απογοήτευση και οργή μετέπειτα, όχι μόνο στους “Αγανακτισμένους” αλλά και στους ίδιους τους Ευρωπαίους ηγέτες.
9ο) Για όλα φταίνε οι άλλοι. Σε κάθε κουβέντα δεν αναλάμβανε κανένα μέλος της Κυβέρνησης την ευθύνη παρά αμέσως έθεταν το επιχείρημα “έτσι τα βρήκαμε από τους προηγούμενους” βγάζοντας την ουρά τους απ έχω όπως είχαν μάθει να κάνουν τόσα χρόνια.
Με αυτά όλα η χώρα έφτασε στην Πτώχευση, στην ελεγχόμενη η άτακτη χρεοκοπία, στην έξοδο από το ευρώ, σε κούρεμα σε ότι και να πούμε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η Ελλάδα δεν θα είναι η ίδια που ήταν χθες.
Οι Τίτλοι Τέλους έφτασαν κρύβουν πολλούς συντελεστές και πολλές σκοπιμότητες που θα τις βρούμε μπροστά μας …
Φιλοσοφική ερώτηση : Θα πληρώσει ποτέ κανείς για αυτά τα (σκόπιμα) λάθη ? Θα βρεθεί κανένας Πολιτικός στην φυλακή για εσχάτη προδοσία;
24wro


Σχόλιο Πελασγού: Όπως καταλαβαίνετε, αυτή είναι μία πολύ επιεικής κριτική για τον κ. Παπανδρέου και το συνάφι του...Και τα αμαρτήματα και εγκλήματά τους ενώπιον του έθνους ΔΕΝ παραγράφονται

ΠΗΓΗ.ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ

ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΚΟΡΜΙΑ ΟΤΑΝ ΕΚΡΑΓΕΙ ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ

Η ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη πλησιάζει

Από factorx στις 11/01/2012

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

“Ρίκσα”, αν θυμάμαι καλά, το λένε οι Ινδοί. Είναι ένα είδος ανθρωποκίνητου ταξί. Κάθεσαι και ο οδηγός – υποζύγιο, συνήθως χλεμπονιάρης κα ξυπόλητος έχει ζευτεί το καρότσι και τρέχει να πάει τον πελάτη. Δεν είμαι ειδικός στα οικονομικά και πιθανώς οι σκέψεις μου να αγνοούν κάποιες πτυχές των σχετικών ζητημάτων. Κοινό νου όμως νομίζω πως έχω.

Μετά από δύο χρόνια περικοπών μισθών, συντάξεων κι επιδομάτων, γίνεται συζήτηση ότι πρέπει να κατεβεί κι άλλο ο κατώτατος μισθός στον ιδιωτικό τομέα. Είναι λέει έξωθεν απαίτηση.

Ήδη οι άνθρωποι που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης. Δουλεύουν, αν δουλεύουν, τρεις άνθρωποι σ’ ένα σπίτι και ζήτημα είναι να μαζεύουν όλοι μαζί δυο χιλιάρικα. Συνήθως ούτε αυτά. Τετράωρα, ελαστική εργασία, «απασχολήσιμοι» και πάει λέγοντας. Τώρα και με νέες μειώσεις, οδεύουμε ολοταχώς σε συνθήκες Ινδίας. Αυτό που μένει είναι αρχίσουμε να τραβάμε και καρότσι. Κι άντε ο άλλος να μένει στον Άνω Κορυδαλλό, για πήγαινε τον; Έχει κάτι γειτονιές, όπου αν αγοράσεις αυτοκίνητο, σου δίνουν και μια πέτρα να τη βάζεις μπροστά από τη ρόδα, γιατί λόγω ανωφέρειας δεν αρκεί το χειρόφρενο.

Υποτίθεται ότι η μείωση των μισθών μειώνει το κόστος παραγωγής και συνιστά ένα είδος εσωτερικής υποτίμησης, αν το λέω σωστά. Έτσι, λένε, θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί.

Υπάρχει όμως μια «λεπτομέρεια». Η ανταγωνιστικότητα προϋποθέτει κάτι απλό: να έχεις παραγωγική βάση, να παράγεις κάτι.

Η Ινδία των ξυπόλητων κούληδων παράγει αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, τεθωρακισμένα και άλλα πολλά, έχει τσακάλια της πληροφορικής και σχετική βιομηχανά και φυσικά παίζει ρόλο το πάμφθηνο κόστος εργασίας. Και φυσικά εκατομμύρια εκεί ψωμολυσσάνε και κοιμούνται στα πεζοδρόμια με μοναδική περιουσία ένα χαρτόνι. Εκεί ζουν, ζευγαρώνουν, γεννάνε, πεθαίνουν. Στην άκρη του δρόμου.

Στη χώρα του εισαγόμενου φραπόγαλου πόσο πιο «ανταγωνιστικοί» θα γίνουμε αν οι άνθρωποι φτάσουν με τη μερική απασχόληση και την περαιτέρω μείωση μισθών να παίρνουν τετρακόσια ή πεντακόσια ευρώ το μήνα; Σε ποιον κλάδο; Στις υπηρεσίες και το εμπόριο, ίσως, θεωρητικά, με εργαζόμενους που θα έχει μαυρίσει το μάτι τους από την ανέχεια και θα γυαλίζει αλλά σε ποια «παραγωγή»; Ποιος γενναίος θα παίρνει την απόφαση να παντρευτεί και να κάνει παιδιάς

Και βέβαια, το μυαλό μου, που έχει μεσάνυχτα από τις θεωρίες της οικονομίας, καταλαβαίνει πάντως, ότι θα συρρικνωθεί κι άλλο η κατανάλωση, θα στεγνώσει περισσότερο η πιάτσα από ρευστό, θα μειωθούν περαιτέρω τα έσοδα του κράτους από φόρο εισοδήματος, ασφαλιστικές εισφορές και ΦΠΑ. Κυρίως όμως θα πλησιάσουμε κι άλλο, ως κοινωνία, τον πάτο της κοινωνικής και προσωπικής απελπισίας. Με μια κουβέντα, οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να ζήσουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Αυτό συνεπάγεται αύξηση της θερμοκρασίας και της ατμοσφαιρικής πίεσης στον κοινωνικό λέβητα. Φέρνουμε ακόμη πιο κοντά το ραντεβού με μια ανεξέλεγκτη έκρηξη. Διότι έχουμε πίσω μας ήδη δύο χρόνια συνεχών περικοπών, αλματώδους αύξηση της ανεργίας και χωρίς φως στον ορίζοντα. Αυτά σε συνδυασμό με τους συνεχείς πολιτικούς εκβιασμούς Παπανδρέου προς τον Λαό, έχουν πάει το ηθικό του κόσμου στα Τάρταρα και ρίχνουν βενζίνη στην φωτιά της κοινωνικής οργής. Οι δε πιο οργισμένοι απ’ όλους θα είναι οι νοικοκυραίοι που βρεθήκανε στο δρόμο. Αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν το στεγαστικό τους, που σταματούν τα παιδιά τους από τις σπουδές τους, που ταπεινώνονται μπροστά στα μάτια όσων αγαπούν κι εξαρτώνται από αυτούς.

Πόσο πιο κάτω θα ζητήσουμε να πάνε οι άνθρωποι; Πιο πρόβλημα απ’ όσα έχουμε, κι είναι πάμπολλα, θα λυθεί αν σπρώξουμε κι άλλους πολλούς στο περιθώριο, στην ανέχεια και στον τρόμο της επιβίωσης;

Η περίφημη ανάπτυξη θα έρθει με μεγάλες επενδύσεις – φάρους για μικρότερες, με νέες και πρωτοποριακές τεχνολογίες, με την εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της χώρας και του δαιμόνιου ανθρώπινου δυναμικού της, με την δημιουργία ενός μικρότερου, ισχυρότερου κι ευνομούμενου κράτους. Τελειώνοντας με την «Δημοκρατία των κολλητών». Δεν θα γίνει με την εξαθλίωση των πολιτών.

Η μάχη για την ανάπτυξη κι ενάντια στην ανέχεια είναι πρώτιστο πατριωτικό καθήκον. Αποτελεί κεντρικό στόχο της μεγάλης Κεντροδεξιάς. Οι αγορές δεν «αυτορρυθμίζονται». Το μάθαμε επώδυνα. Οι άνθρωποι δεν ζουν με αριθμούς σε φωτεινούς πίνακες. Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί σε στατιστικές. Ο κοινωνικός δαρβινισμός δεν είναι κεντροδεξιά πολιτική. Είναι απλώς κακή πολιτική. Δεν είναι ούτε κοινωνικά φιλελεύθερη, ούτε λαϊκή, ούτε πατριωτική. Ούτε αστική πολιτική είναι. Γιατί οι αληθινοί αστοί δεν είναι αδίστακτοι και άρπαγες. Μην τους μπερδεύετε με τους λούμπεν κομπιναδόρους και μιζαδόρους, που περιφέρονται στην γνωστή πλατεία και στις δεξιώσεις με το ποτήρι στο χέρι. Ότι γυαλίζει δεν αξίζει πάντα.

Οι έξωθεν εκβιασμοί υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Υπάρχει όμως ένας βασικός κανόνας. Αν υποκύψεις ξανά και ξανά, τότε θα σου ζητάνε συνεχώς και κάτι άλλο. Ανοίγει η όρεξη. Να πας πιο πίσω, πιο κάτω.

Αν φτάσουμε λοιπόν να τραβάει καρότσι ο κόσμός για ένα κομμάτι ψωμί δεν θα πιάσουμε κανένα στόχο. Πάτο θα πιάσουμε. Και μετά θα μας ζητήσουν να απελευθερώσουμε κι αυτό τον κλάδο μεταφορών, χωρίς γεωγραφικά και πληθυσμιακά κριτήρια. Έτσι, φίλε Μάκη;

Η φτώχεια, αδέρφια, είναι βία. Η ανεργία είναι βία. Σκοτώνουν πιο αργά από τις σφαίρες αλλά σκοτώνουν. Αν όχι κατ’ ανάγκη κορμιά, σίγουρα σκοτώνουν ψυχές.

(Δημοσιεύθηκε στην “Δημοκρατία”)

ΘΑ

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΕΣ?

Για πόσο καιρό ακόμη θα ζούμε κάτω από το καθεστώς της τρομοκρατίας των «αντιρατσιστών»;

Οι περισσότερες γειτονιές του κέντρου των Αθηνών θυμίζουν Ισλαμαμπάντ, Μπαγκλαντές, Καμπούλ και οι Έλληνες βρίσκονται κλεισμένοι στα σπίτια τους μέσα σε ένα καθεστώς κατοχής. Μια κατοχής ιδιόρρυθμης από τους ξένους εισβολείς, που ήλθαν στην χώρα με την βοήθεια των «αντιρατσιστών» της εξουσίας, που άνοιξαν την Κερκόπορτα των συνόρων, χωρίς να μπουν στον κόπο να ρωτήσουν καν γι’ αυτό τον Ελληνικό λαό.

Ταυτόχρονα, τα κατευθυνόμενα από τα κοράκια της «παγκοσμιοποίησης» ΜΜΕ, μας λένε και επαναλαμβάνουν πόσο όμορφα είναι που στην Αθήνα πλέον και στις άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας δεν κατοικούν πλέον μόνον Έλληνες, αλλά και ξένοι από κάθε φυλή του Ισραήλ. Όμως οι Έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν θέλουν τους ξένους στην Ελλάδα, δεν πιστεύουν ότι συμβάλλουν στην εθνική οικονομία, όπως μας λένε οι προπαγανδιστές του συστήματος. Ποιος ακούει όμως τον λαό;

Προ ετών και με αφορμή την μεγάλη άνοδο της εγκληματικότητος είχε ιδρυθεί ένας σύλλογος ληστευθέντων. Όταν αποφάσισε να διοργανώσει μία ανοικτή εκδήλωση, χωρίς κανέναν πολιτικό χαρακτήρα για να διαμαρτυρηθεί για την ανεξέλεγκτη βία, από τα χιλιάδες μέλη του εμφανίστηκαν μόνον 50 με 100 άτομα… Όπως δε μάθαμε ένα από τα πλέον σημαντικά στελέχη του παραιτήθηκε από τον σύλλογο γιατί δέχθηκε πλήθος απειλών και πιέσεων!!!

Απόλυτα εχθρικοί ήταν απέναντι στην ενέργεια αυτή και οι μεγάλοι «αντιρατσιστές» των καναλιών, που όποιον τολμήσει να πει έστω και μία λέξη κατά της παρουσίας των λαθρομεταναστών, αμέσως τον λασπολογούν, τον συκοφαντούν και τον γράφουν στα μαύρα κατάστιχα της υπερεξουσίας τους.

Σύμφωνα με στοιχεία, που κάποιοι επιμελώς κρύβουν, οι ξένοι στην Ελλάδα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα δύο εκατομμύρια. Όλα αυτά συνθέτουν μία εικόνα εφιαλτική, που γίνεται ακόμη περισσότερο εφιαλτική από την ιδεολογική τρομοκρατία, που ασκούν μέσα από τα κανάλια οι αμειβόμενοι με εκατομμύρια επαγγελματίες «αντιρατσιστές». Πως θα αντιδράσει ο λαός απέναντι σε αυτή την εισβολή, για την οποία κανείς δεν τον ρώτησε; Είναι αρκετοί κάποιοι πολιτικοί, που απλά και μόνο ψηφοθηρούν με το ζήτημα των λαθρομεταναστών, απολογούμενοι ότι δεν είναι ρατσιστές και ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους καλούς ξένους; Όχι βέβαια!

Χρειάζεται ένα πολιτικό κίνημα αποφασισμένων και γενναίων αγωνιστών, χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς παζαρέματα και υστεροβουλίες, χωρίς συμβιβασμούς, ένα πολιτικό κίνημα που θα απαιτήσει με έναν συνεχή και σκληρό αγώνα το αυτονόητο να γίνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ η θέληση του Λαού:

Να ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες! Να μας επιστρέψουν πίσω αυτοί που μας τις πήραν την Πατρίδα μας, τις γειτονιές μας, τα χωριά μας.

Ν.Κ.

Ολα καλα αγαπητε Ν.Κ αλλα δε μας λες καιποιοι ειναι οι αντιρατσιστες.Εγω ομως επειδη ειμαικαι αθυροστομος θα σου πω και θα συμπληρωσω στα γραφωμενα σου τα εξης.1) ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ.Ειναι ολοι αυτοι που παιρνουν για μεροκαματο αυτους τους ξενους πληρωνοντας τους με ενα ξεροκοματο και βαζοντας τους να κοιμουντε μεσα στην επιχειρηση χωρις ικανομισθο,χωρις αδειες επιδοματα δωρα,χωρις ασφαλιση.2)ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ.Ολες οιμεγαλες επιχειρησεις ακομα και πολυεθνικες ακομη και τα καναλια που δε θελουν να πληρωσουν τον ελληνα ανεργο αλλα προτιμουν αλβανους βουλγαρους και ασιατες.3)ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ.Ολες οι αδερφες φανερες και κρυφες που πλεον βρισκουν ευκολα επιβητορες αναμεσα στους ξενους με μικρο οικονομικο κοστος.Και ειναι πολλες χιλιαδες αυτες πιστεψε με.4)ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ.Οικυριες της αριστοκρατιας που ψαχνουν επιβητορες λογο ελλειψης των συζηγικων υποχρεωσεων απο το συζηγο και βρισκουν ευκολα νεαρους να παρτουζωνοντε καθημερινα.5)ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ.Οι εκμεταλευτες των ζητιανων και των γυναικων ελευθεριων ηθων,η εξαναγκασμου στην πορνεια εκμεταλευομενοι την ανεχεια των ξενων.Και μερικες ακομα κατηγοριες  οπως καποιοι δικηγοροι της συμφορας (βλεπε κουρτοβικ)η πολιτικοι χαμενοι απο χερι και αλλες.Ολοι αυτοι συνθετουν το παζλ των αντιρατσιστων,ανθρωποι χωρις ενδιαφερον για κανεναν  και τιποτα πλην του βιτσιου τους.

ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ Η ΛΥΣΗ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

Κυριακή, 8 Ιανουαρίου 2012

Η κατάρρευση των κεντρικών συστημάτων

"Βρίσκεστε εδώ".

Η ολοένα και μεγαλύτερη μείωση των κοινωνικών παροχών και η συνεχής αύξηση των φόρων και των τελών αποτελεί μια πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε πλέον καθημερινά στην κοινωνία μας. Η πορεία αυτή προς τον γκρεμό δεν έχει τέλος. Θα πρέπει να κατανοήσουμε τους λόγους που γίνεται αυτό για να αποδεχτούμε πως δεν είναι πλέον δυνατή η "διάσωσή" μας από την πολιτική ελίτ. Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και ο ρόλος της πολιτικής αυτής άρχουσας τάξης είναι να τα κάνουν όσο χειρότερα γίνεται.

Θα πρέπει καταρχάς να αναγνωρίσουμε πως το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα το οποίο έχει επικρατήσει ελιναι ένα συγκεντρωτικό σύστημα. Ο πλούτος φεύγει από την περιφέρεια και καταλήγει στο κέντρο.


Σκεφθήτε για λίγο το σώμα σας. Σε περίπτωση υποθερμίας σταματάει την κίνηση του αίματος προς τα άκρα, τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών, για να διατηρήσει τη θερμοκρασία στην καρδιά και να την προστατέψει. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως ο οργανισμός θα χάσει χέρια και πόδια, αλλά ο κορμός θα επιζήσει. Σε ποιά κατάσταση, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Αυτού του είδους η στρατηγική επιβίωσης είναι στρατηγική επιβίωσης του κέντρου, του κορμού. Είναι μια στρατηγική από την οπτική γωνία του κέντρου και εξυπηρετεί μόνο τα δικά του συμφέροντα. Ρίχνοντας τη θερμοκρασία του σώματος, προστατεύει τον κορμό, σίγουρα όμως δεν κάνει τίποτα για να προστατέψει τα άκρα και τα δάχτυλα.

Αυτή ακριβώς τη στρατηγική έχει επιστρατεύσει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς επίσης και οι πλεονασματικές χώρες, όπως η Γερμανία. Έχουν υιοθετήσει τη στρατηγική υφαρπαγής του πλούτου από τις πιο ευαίσθητες και φτωχές κοινωνικές ομάδες, έχοντας φτωχοποιήσει τη μεσαία τάξη σε όλες τις χώρες του πρώην πρώτου κόσμου. Παράλληλα, στην περίπτωση της ΕΕ, έχουν...εσκεμμένα φτωχοποιήσει χώρες της περιφέρειας και υφαρπάζουν συστηματικά τον εθνικό τους πλούτο. Η περίπτωση της Ελλάδας είναι χαρακτηριστική.

Το σύστημα απαιτεί ο πλούτος να εισρέει στο κέντρο. Η Φρανκφούρτη, η νέα οικονομική πρωτεύουσα της Ευρώπης, και το Βερολίνο, η νέα πολιτική πρωτεύουσα, απαιτούν ολοένα και περισσότερο πλούτο με τη μορφή τελών υποτέλειας, χαρατσιών στο ηλεκτρικό και δυσβάσταχτων φόρων για να μπορέσουν να συντηρήσουν το σύστημα σε βάρος των ευρωπαϊκών κοινωνιών, σε βάρος των ελλειμματικών χωρών της περιφέρειας και σε βάρος των φτωχότερων και ευπαθέστερων κοινωνικών τάξεων.

Η μεγάλη πλάνη πως θα μας σώσουν οι πολιτικοί

Χιουμοριστική αναπαράσταση του πώς συρρικνώνεται η
οικονομία μέσω του πληθωρισμού. Σήμερα, το μπαλόνι
αυτό έχει αντίστοιχα το μέγεθος της Γης. Σε τέτοιες
συνθήκες το κέντρο δεν αντέχει και αρπάζει επιθετικά
τον πλούτο από την περιφέρεια. Τα αποτελέσματα είναι
καταστροφικά για όλους.

Κι όμως, οι πολιτικοί δεν είναι εκείνοι που θα προσφέρουν λύσεις από την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Για την ακρίβεια, εκεί ψηλά στην πυραμίδα, πάνω από τα σύνεφα, ο καιρός είναι αίθριος και οι λύσεις απλές. Γιατί οι... πεφωτισμένοι ηγέτες μας έχουν τη λύση: Επιβολή περισσότερων φόρων, οι οποίοι με τη σειρά τους θα αποδειχτούν εξαιρετικά αναποτελεσματικοί, καθώς η οικονομική δραστηριότητα εξανεμίζεται και η ακίνητη περιουσία χάνει την αξία της.

Σε μια περίοδο όμως που τα πράγματα δεν πάνε καλά, όπως η σημερινή, το κέντρο δεν αντέχει. Η δουλειά των τοπικών και των υπερεθνικών πολιτικών, όπως οι Μερκοζύ, είναι να οδηγήσουν τα πράγματα στη χειρότερη δυνατή τους έκβαση. Ο λόγος που το κάνουν αυτό είναι γιατί προσπαθούν απελπισμένα να διασώσουν το σύστημα που πεθαίνει -- ένα σύστημα που έχει στείλει τόσα προνόμια και αγαθά προς τη μεριά τους. Το σύστημα είναι συγκεντρωτικό και στόχο έχει τη διακίνηση επιπλέον πόρων από την ευρύτερη περιφέρεια προς το κέντρο της ισχύος.

Τα συγκεντρωτικά συστήματα εξαρτώνται από την πολιτική νομιμοποίηση που αποκτούν. Αυτή την αποκτούν μέσα από μια διαδικασία εναπόθεσης της εμπιστοσύνης του κοινού σε αυτά, με αντάλλαγμα την εξυπηρέτηση του κοινού καλού. Η εμπιστοσύνη αυτή σήμερα διαλύεται με ταχύτατους ρυθμούς σε ολοένα και περισσότερα σημεία πάνω στον πλανήτη (ανάμεσά τους και στη χώρα μας). Οι καθημερινοί άνθρωποι συνειδητοποιούν ολοένα και πιο πολύ πως τα συμφέροντά τους και η εμπιστοσύνη τους έχουν προδοθεί από την πολιτική άρχουσα τάξη για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα όσων έχουν τις "σωστές διασυνδέσεις", όπως λχ το τραπεζικό καρτέλ.

Όσοι κερδοσκόποι παίζουν την τελευταία δεκαετία διάφορα απατηλά σχήματα Ponzi με τα λεφτά των άλλων και είναι σε θέση υπεροχής να ξέρουν τα αποτελέσματα των σχημάτων αυτών, είναι εκείνοι που έχουν τις "σωστές διασυνδέσεις" στο μοντέρνο πολιτικό μας σύστημα. Αυτοί έχουν διασωθεί ξανά και ξανά από τα καταστροφικά αποτελέσματα των ίδιων των κάλπικων πρακτικών τους, μέσα από την απόλυτη απάτη που έχουν κατορθώσει να περάσουν: Την κοινωνικοποίηση των ζημιών τους.

Από την άλλη μεριά του συστήματος βρίσκονται τα θύματά αυτών των απατεώνων. Οι απλοί άνθρωποι που το μόνο που έχουν πλέον να ελπίζουν είναι τα περισσότερα μέτρα λιτότητας, η μεγαλύτερη υφαρπαγή της περιουσίας τους, η σίγουρη εξαθλίωση και ένα πολύ αβέβαιο μέλλον. Κάποια στιγμή, η διαμαρτυρία και η εξέγερση είναι αναπόφευκτα, καθώς η πολιτική νομιμοποίηση εξανεμίζεται. Όλον τον προηγούμενο χρόνο, το είδαμε αυτό σε κάθε γωνιά του κόσμου, από την Ευρώπη μέχρι την Αμερική και από την Ασία μέχρι την Αφρική. Η κοινωνική βία επανήλθε στο προσκήνιο και άρχισε να εξαπλώνεται σαν μια ανεξέλεγκτη πυρκαγιά σε δάσος. Η ίδια η ανθρώπινη φύση είναι που μας οδηγεί σε αυτό.

Η φονική αδράνεια του συγκεντρωτικού συστήματος

Σύνθεση που συγκρίνει το κτίριο του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου με τον Πύργο της Βαβέλ. Σίγουρα μοιάζουν!

Το μόνο που ενδιαφέρει το σύστημα είναι να μας κρατήσει όλους μέσα στη φυλακή που έχει χτίσει, μέσα στο μαντρί που μας έχει κλείσει για να μας αρμέγει για πάντα. Αυτή είναι η φύση του και οι εκφράσεις του μέσα σε αυτές τις συνθήκες άρχισαν να παίρνουν κτηνώδεις, απολυταρχικές διαστάσεις. Η κρατική βία δείχνει σιγά-σιγά το άσχημο πρόσωπό της, καθώς η δημοκρατία και το Σύνταγμα καταλύονται. Ολοένα και περισσότεροι πρόθυμοι συνασπίζονται με το σύστημα, σε βάρος της χώρας και της κοινωνίας, με την ελπίδα πως θα διατηρήσουν τα προνόμια και τα αξιώματά τους.

Όμως εδώ έχουμε και μια άλλη σημαντική εξέλιξη που δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να βλέπουμε. Οι διαδικασίες μεταφοράς του πλούτου από την περιφέρεια στο κέντρο (βλέπε Γερμανία), όσο εντείνονται, όπως συμβαίνει σήμερα με την Ελλάδα, τόσο εμφανίζουν σημάδια διάλυσης. Ο λόγος είναι πως η περιφέρεια, πάνω στην οποία βασίζονταν όλα αυτά τα χρόνια, καταρρέει οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά. Όσο συμβαίνει αυτό, θα πρέπει να περιμένουμε πως θα πιεστεί ολοένα και πιο βίαια, ολοένα και πιο έντονα, για να διασφαλιστεί αρκετός πλούτος για να επιβιώσει το κέντρο. Ακριβώς έτσι είχε συμβεί την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν η κεντρική εξουσία πίεζε τόσο πολύ τους αγρότες μέσω των φόρων, που εκείνοι εγκατέλειψαν τη γη τους και εντάχθηκαν στις τάξεις των γειτονικών βαρβάρων επιδρομέων.

Η Γερμανία εξαρχής εφάρμοζε αυτό το σύστημα και μετατράπηκε σταδιακά σε κέντρο εξουσίας μέσα στην ΕΕ, λόγω του ελεύθερου εμπορίου. Εξήγαγε προϊόντα και υπηρεσίες και πληρωνόταν σε χρήματα. Οι χώρες της περιφέρειας εισήγαγαν προϊόντα και υπηρεσίες και εξήγαγαν χρήματα προς την Γερμανία. Κάποια στιγμή ήταν λογικό να φτάσουμε στο σημείο διάλυσης, καθώς αυτή η μονομερής συσσώρευση πλούτου δεν μπορεί να συνεχίζεται για πάντα.

Τα τραγικά αδιέξοδα του συγκεντρωτικού συστήματος 
(γνωστού και ως παγκοσμιοποίηση)

Τα επόμενα χρόνια θα γίνουμε μάρτυρες μιας κολοσσιαίας σύγκρουσης ανάμεσα στο συγκεντρωτικό σύστημα και τους υποστηρικτές του και στις διάφορες αποκεντρωτικές δυνάμεις που θα εμφανίζονται σαν τα μανιτάρια. Αυτό θα γίνει σε πολλά επίπεδα: Τοπικά νομίσματα, αγορές ανταλλαγών, "αυθαίρετοι" οικισμοί, παραγωγή τροφίμων (ήδη στην Αμερική, σύντομα θα καταστεί παράνομο να παράγεις τα δικά σου τρόφιμα),

Οι κεντρικοί σχεδιαστές, οι "ιδιοφυίες" που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τα σημερινά χάλια, λειτουγούν πλέον εκτός κοινωνίας και εναντίον του κοινού καλού. Οι πολιτικοί, από την άλλη, ακόμα και αν γνώριζαν τι συμβαίνει γύρω τους και το κατανοούσαν, ακόμα και αν είχαν τη διάθεση να το διορθώσουν υπέρ του κοινωνικού καλού, δεν θα κατάφερναν τίποτα. Είναι τόσο ριζωμένοι μέσα σε ένα σύστημα που έχει γίνει όμηρος των κατεστημένων συμφερόντων και το χαρακτηρίζει τόσο μεγάλη αδράνεια, που η ελευθερία των κινήσεών τους θα ήταν πολύ περιορισμένη.

Τέτοια συστήματα όπως το σημερινό δεν μπορούν να απαντήσουν στα προβλήματα μιας τέτοιας κλίματα οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα που θα μπορούσε να κάνει κάποια ουσιαστική διαφορά. Το ρίσκο είναι μεγάλο και μια καταστροφική συστημική κατάρρευση μπορεί να συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Η οποιαδήποτε δράση που θα απαντούσε στο πρόβλημα θα έπρεπε να είναι πολύπλοκη, πολύ ακριβή και πολύ αργή για να έχει κάποιο αντίκτυπο. Αν περιμένουμε λύσεις από την κορυφή και από τους πολιτικούς μας, θα απογοητευτούμε οικτρά. Το χειρότερο όμως είναι πως θα είμαστε απροετοίμαστοι για αυτό που έρχεται, για τις ραγδαίες αλλαγές που διαφαίνονται στον ορίζοντα. Και μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει κανένας πρίγκιπας πάνω σε άσπρο άλογο που θα μας σώσει, θα είναι πολύ αργά για να γίνει κάτι ουσιαστικό.

Αυτή την απαισιοδοξία θα πρέπει να την έχουμε μόνο ως προς το ότι δεν θα πρέπει να περιμένουμε τους άλλους να μας σώσουν από τη δική μας μοίρα. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλές στρατηγικές που μπορούμε να υιοθετήσουμε, πέρα από την παράνοια της διατήρησης του αδιατήρητου.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε άμεσα είναι να αποκεντρώσουμε τη ζωή μας. Να χτίσουμε παράλληλα συστήματα διανομής βασικών αγαθών και υπηρεσιών με απλούς, φτηνούς και αποτελεσματικούς τρόπους, που θα ανταποκρίνονται στις συνεχείς αλλαγές που συντελούνται γύρω μας.

Δεν θα μπορέσουμε φυσικά να καλύψουμε όλες τις ανάγκες που οι κοινωνίες μας είχαν μάθει στο παρελθόν να ικανοποιούν υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών τους. Θα μπορούμε να καλύψουμε όμως τις πιο βασικές ανάγκες για να επιβιώσουμε και να προχωρήσουμε μπροστά. Το κρίσιμο σημείο είναι να βασίσουμε τις προσδοκίες μας στην πραγματικότητα. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ένας από τους λόγους της κάκιστης ψυχολογίας όλων μας είναι ότι έχουμε εμπλακεί συλλογικά σαν κοινωνίες και οικονομίες στην πλάνη πως τα πράγματα πρέπει να συνεχίσουν να λειτουργούν όπως πριν και αυτό είναι κάτι που δεν το διαπραγματευόμαστε.

Και όμως, τα πράγματα δεν θα συνεχίσουν όπως πριν, γιατί απλά δεν μπορούν. Όσον αφορά το αδιαπραγμάτευτο αυτής της στάσης, η μόνη που δεν διαπραγματεύεται είναι η πραγματικότητα, η οποία μας επιβάλλει να ζούμε μέσα στις παραμέτρους που αυτή καθορίζει.

Το μέλλον: Τα αποκεντροποιημένα συστήματα και η βιωσιμότητα

Στα συγκεντρωτικά συστήματα, η υποδομή δεν αντέχει
για πολύ...

Απ' ό,τι φαίνεται, στο μέλλον μας δεν μπορεί να υπάρξει κάποιο συγκεντρωτικό σύστημα, όπως αυτό που καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, αλλά διάφορα επιμέρους αποκεντρωμένα συστήματα. Υπάρχουν πολλές μορφές αποκέντρωσης και όλες αφορούν την εγκατάλειψη του κοπαδιού πριν αυτό πέσει στον γκρεμό. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών των αποκεντρωτικών μορφών είναι πως αναφέρονται σε μια επιστροφή στην τοπική κοινωνία, στην τοπική αναγέννηση, στις παραδοσιακές αξίες, στην εστίαση πάνω στην τοπική αυτάρκεια και στη θεμελίωση νέων σχέσεων εμπιστοσύνης ανάμεσα στους γείτονες.

Οι σχέσεις εμπιστοσύνης με τους γείτονες αποτελούν μια αξία που έχει ισοπεδωθεί εντελώς από τον καπιταλισμό. Κι όμως, οι σχέσεις εμπιστοσύνης αποτελούν τη βάση των πάντων. Παρ' όλα αυτά, στις παρούσες συνθήκες, καθώς οι οικονομίες συρρικνώνονται, οι σχέσεις εμπιστοσύνης και η πολιτική νομιμοποίηση καταρρέουν μαζί τους.

Όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, τα συστήματα παύουν να λειτουργούν αποτελεσματικά. Οι τοπικές πρωτοβουλίες αυτονομίας και αλληλεγγύης, που έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται στην ταλαιπωρημένη χώρα μας και κυρίως στην επαρχία, είναι αποτελεσματικές γιατί λειτουργούν μέσα σε κοινωνικά περιβάλλοντα όπου οι σχέσεις εμπιστοσύνης είναι ζωντανές ακόμα. Όσο δε αυτές δοκιμάζονται και κρατάνε, ενισχύουν ακόμα περισσότερο το ρεύμα αυτών των πρωτοβουλιών.

Πέρα από τις αντιστάσεις και τις επιταγές ενός ετοιμοθάνατου συγκεντρωτικού συστήματος που προσπαθεί να επιβάλει μιαν αφόρητη κατάσταση λατρείας του status quo, θα πρέπει να κοιτάξουμε επιτέλους στο μέλλον, αν θέλουμε να επιβιώσουμε σαν κουλτούρα, σαν έθνος και σαν είδος. Έρχεται η ώρα να υιοθετήσουμε τοπικά νομίσματα, να αναπτύξουμε διαπραγματευτικές ικανότητες για να μπορούμε να ανταλλάσσουμε αγαθά, θα πρέπει να αναπτύξουμε μικρά ευέλικτα δίκτυα μεταφορών και επικοινωνιών, μια τοπική βασική ιατροφαρμακευτική φροντίδα, προγράμματα τοπικής αστυνόμευσης (σε συνεργασία με την αστυνομία), θα πρέπει να πολεμήσουμε για να καταργηθούν οι νόμοι που πιθανώς θα εμφανιστούν κατά της τοπικής παραγωγής τροφίμων, της ελεύθερης πρόσβασης σε καθαρό πόσιμο νερό ή της τοπικής παραγωγής ενέργειας και της πρόσβασης της τοπικής κοινωνίας σε αυτά.

Αυτά είναι μερικά από τα εργαλεία που έχουν οι τοπικές κοινωνίες στα χέρια τους, εργαλεία που μπορούν να τους εξασφαλίσουν την επιβίωση. Σε καμία περίπτωση όμως οι τοπικές κοινωνίες δεν πρέπει να μείνουν εκεί. Κάθε τόπος θα χρειαστεί διαφορετικά εργαλεία, ανάλογα με τη θέση του και τις περιστάσεις.

Η σύγκρουση της περιφέρειας με το κέντρο

Ράιχσταγκ: Το σύμβολο του Βερολίνου και
της εξουσίας του ευρωπαϊκού κέντρου.

Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε πως ακόμα και σε ένα κόσμο που τα πάντα καταρρέουν, οι τοπικές κοινωνίες δεν πρόκειται να αφεθούν ελεύθερες να λειτουργήσουν με κριτήριο το όφελός τους. Σίγουρα οι λύσεις δεν θα έλθουν από την κορυφή, αλλά η παρενόχληση σίγουρα από εκεί θα έλθει. Τα αποκεντροποιημένα συστήματα αποτελούν απειλή για την συγκέντρωση του πλούτου στο κέντρο και αυτός ήταν ο στόχος όλων των προηγούμενων πολιτικών συστημάτων.

Ο πλούτος αφαιρείται από την περιφέρεια και κατευθύνεται στο κέντρο. Στον σύγχρονο καπιταλισμό, αυτό το κέντρο είναι βουλιμικό και έχει μια τεράστια όρεξη να καταβροχθίσει τα πάντα. Απαιτεί από εμάς να πληρώνουμε όσα χρωστάμε στο σύστημα, όσο επαχθή και να είναι αυτά, και σε καμία περίπτωση να μην προσπαθήσουμε να μειώσουμε το δικό μας χρέος ή αυτό της κοινότητάς μας.

Καθώς το κέντρο αναζητά συνεχώς τη λύση των προβλημάτων του στην ολοένα και μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, αυξάνει παράλληλα και το οικονομικό κόστος (είτε χρηματικό είτε καταναλώνοντας πόρους) οποιασδήποτε ενέργειάς του. Μετά απαιτεί από την περιφέρεια να καλύψει το αυξημένο αυτό κόστος και οδηγούμαστε έτσι όλοι σε ένα πολύ αβέβαιο και επικίνδυνο μέλλον.

Ακριβώς αυτό γίνεται και στη χώρα μας σήμερα. Οι νόμοι που νομοθετούν οι Γερμανοί και οι Ευρωπαίοι καθιστούν τη ζωή πολύ ακριβή και δύσκολη, σε βαθμό που σύντομα θα οδηγηθούμε στην ανέχεια ή θα εκδιωχθούμε από τον τόπο μας ως μετανάστες (Αυτό, φυσικά, θα συμβεί αν παραμείνουμε απλοί θεατές των εξελίξεων γύρω μας). Η φυσική εξέλιξη των συγκεντρωτικών συστημάτων είναι η επιβολή περισσότερων δυσκίνητων, αδιαπέραστων, άδικων και άχρηστων νόμων, καθώς αυτοί αποτελούν τη συνταγή για την αύξηση των εσόδων μέσα από τα πρόστιμα που θα επιβάλλονται για τη μη-συμμόρφωση.

Έτσι, θα πρέπει να περιμένουμε περισσότερα από αυτό που ήδη έχουμε δει: Τη χείριστη δυνατή διακυβέρνηση από μια πολιτική ελίτ που εκπροσωπεί ξεδιάντροπα τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ του κέντρου και κυρίως της Γερμανίας. Μέχρις ότου αποφασίσουμε πως πολυδιαφημισμένο ευρωπαϊκό όραμα είναι στην πραγματικότητα ένας φριχτός εφιάλτης.
http://attikanea.blogspot.com